மேஐர் அன்பரசன் – கறுப்பும் சிவப்புமாய் …

அன்றை நாளில்
எல்லோரையும் போல்
அவனும் ஒரு-போராளி
நோயாளி-எனக்கு..!

மென்மையும் குறும்பும்
அவனது கண்களின்
கொடை!
வீரமும் துணிவும்
அவன்
இலட்சியப்பாதை!

தமிழும்-தன்
நாடும்-அவன்
உயிரின் மூச்சு!

ஊா் தூங்கிப் போன-
ஒர் நாளில்
குருதி குடித்திருந்த
கட்டுதுணியுடன்-எம்
மருத்துவ மனை
நுழைந்தான்………!!!

கூடவே என்
தோழனுமானான்!

ஈராறு தடவைகள்
வீரப்புண்கள் சுமந்தும்
மீள உயிர்வாங்கி
மீண்டவன் அவன்..!

சுடலைக் குருவியும்
துக்குறிகளும்-அவன்
துணிவு கண்டு
அஞ்சிப் போனது!

வௌவால்களும்
ஆந்தைகளும்
அலறத்தொடங்கிய
பொழுதொன்றை -மேவிய
சன்னங்களும்
இடப்பெயர்வுகளும்

தூங்கவிடாது எழுப்பியது
அவனை..!

விழுப்புண்ணின்
வேதனையை
நெஞ்சு மையத்தில்
ஒழித்தெழுந்து

பச்சை புண்
காயும்-முன்பே
சத்தமின்றி
ஒற்றை செருப்பை
தேடிப் பிடித்தான்!

விடிந்தும் விடியாத
காலைக் குளிரில்
விடை பெறுதலுடன்
நடக்க தொடங்கினான்..!

பின்னொரு நாளில்
சத்திர சிகிச்சை
அறையில் – நுழைந்தது
-அவன்
இல்லாத செய்தி மட்டும்!

இப்பொழுது எனைத்
தேடி வந்த கடிதத்தில்
எழுதியிருந்தது
“நான் அவனது
அண்ணா
அவனைப் போலவே
நானும்”
கறுப்பும் சிவப்புமாய்…!!

– மிதாயா கானவி் (அன்பரசன் பாதங்களில்…………..)

|| புலிகளின் தாகம் தமிழீழத் தாயகம் ||