ஈர்விழிகள் நீர் கசிய
இதயப்பூக் கனக்கிறது.
மார்தட்டி நிமிர்ந்த இனம்
மௌனித்துக் கிடக்கிறது.
வேர் வெம்பி விம்மும் ஒலி
காற்றேறி அலைகிறது.
சீர் ஓங்கும் தமிழீழச்
சின்னமதும் உறைகிறது.
தீர்வெழுதி உனைத்தின்றோன் – எம்
திசை தெரியாதென்றானா? – ஷெல்த்
தூர் தெறிக்கும் எம்தேசத்
துயர் புரியாதென்றானா?
நீறிட்ட நெருப்பெரியும் – எம்
போர் முற்றம் வந்தானா?
பீறிட்டுப் பாயும் தமிழ்
குருதி நிறம் கண்டானா?
ஏன் எடுக்க வந்தான்? – இவன்
எல்லைகள் மீறி….
ஏன் எடுக்க வந்தானிவன்
எல்லைகள் மீறி?
வான் உயரும் மாவீரம்
வதைத்த உணர்வாலா?
சாண் எட்டு சக்தி காணச்
சிந்தை வெந்ததாலா?
தூண் சாய்த்து தமிழ் வெல்லத்
துடித்து எழுந்ததாலா?
கூன் வென்று தாயீழம்
முடி கொள்வதாலா?
ஏன் எடுக்க வந்தான்? – இவன்
எல்லைகள் மீறி….
ஏன் எடுக்க வந்தானிவன்
எல்லைகள் மீறி?
கூத்தாடி அனுப்பி வைத்தான்!
அட..! எமதர்மா! கூட்டிப்போ!!
காத்தாடி இவரல்ல…
காலா! நீ கற்றறிவாய்!!
வாய்த்தாயே.. நீ முற்றும் அவர்
வாய் சாற்றும் வழி நித்தம்.- இனிப்
பூத்தூவித் தொழுவாயே! – உன்
புலன் வெல்லும் இவர் சித்தம்.
ஈரெட்டுப் பதினாறு
இளமை இவர் தத்துவம்.
கூர் வாளும் முனை மழுங்கும்
மதி இவரின் வித்துவம்.
பார் விட்டுப் பறிக்கும் – உன்
பாசம் வெறும் பத்திரம்.
யாரென்று உணர் மனதில்
பாலா பசுஞ் சித்திரம்.
கூத்தாடி அனுப்பி வைத்தான்!
அட..! எமதர்மா! கூட்டிப்போ!!
காத்தாடி இவரல்ல…
காலா! நீ கற்றறிவாய்!!

– வல்வை சகாறா.

“தமிழரின் தாகம் தமிழீழத் தாயகம்”